Op berenjacht!

Wow wat een prachtigheid in de jungle! Het Amazoneregenwoud is met zeven miljoen km² het grootste regenwoud op aarde. Slechts 1,5% hiervan ligt in Ecuador, en daar heb ik een ieniemieniestukje van mogen bewonderen. Vier dagen lang op avontuur in de bossen, de moerassen, op de Amazone rivier en de verbredingen daarvan, en natuurlijk in het kamp waar we sliepen. Onze gids had een enorme passie voor de natuur en kon met zoveel enthousiasme over elk onderdeeltje vertellen dat je vanzelf met grote bewondering naar elk miertje en blaadje ging kijken. Een paar hoogtepuntjes qua dierenbewonderen waren de miereneter, de kaaiman krokodillen, de boa constrictor, de aapjes, de pyranha´s (zelf vangen om vervolgens een heerijk avondmaaltje te hebben) en de lichtgevende torren. Ook waren de tarantula´s die in ons kamp woonden behoorlijk indrukwekkend en kon niemand genoeg krijgen van Taz, het wilde zwijntje dat als huisdier daar een koninklijk bestaan leidde. Fantastisch ook om met lianen dezelfde rivier in de springen als waar de gids de avond daarvoor toch echt minstens 5 krokodillen heeft aangewezen en verteld heeft over de enorme anaconda´s die daar leven. Deze zijn overigens over het algemeen niet zo heel gevaarlijk, ondanks dat de film "Anaconda" anders doet vermoeden. En ook de tarantula en de boa constrictor kan je gerust oppakken zonder dat ze je iets doen, heel bizar!

Maar buiten alle natuurschoonheden kon ik ook geen genoeg krijgen van de mensen daar. De dueña (hospita) van de lodge, een vrouw van achter in de 60, was zo´n ontzettend lief en zorgzaam vrouwtje. Eén van haar zoons was onze enthousiaste gids, een andere (een jongetje van 8) voedde ze samen met haar man op nadat ze hem in de rivier hadden gevonden. Haar neefje woonde in de jungle en hielp zo af en toe mee, de zoon van Gonzalez (de boat driver) woonde bij dezelfde familie omdat Gonzalez niet voor hem kon zorgen. En dan had je nog de twee koks, die niet alleen heerlijk konden koken maar ook heerlijk konden lullen. Het voelde echt als één grote gezellige familie daar, en dat ze heel snel mensen in de familie opnamen bleek wel toen ik werd uitgenodigd na de jungle tocht nog een dagje bij hun in Lago Agrio te blijven. Dus toen de rest de bus terug naar Quito nam, zat ik in de bus naar Lago Agrio, waar ik de hele dag met een bootje op weer een andere prachtige laguna nog meer natuur voorgeschoteld kreeg. Als afsluiter van de dag had moeders voor de hele mikmak (including me) gekookt en dan zit je dus spontaan aan tafel met alleen maar Ecuadorianen in een zelfgebouwd huisje in een achterwijk van Lago Agrio te kletsen over van alles en nog wat, geweldig!

Daarna van de pracht en praal van de Amazone naar de pracht en praal van de bergen en vulkanen. Samen met Dan, Robert en Noemi een weekje lang sportief geweest. We begonnen in Quilotoa, de meest westerlijke vulkaan in het Ecuadoriaanse Andesgebied. Quilotoa is een met water gevulde krater, op bijna 4.000 meter hoogte, waar je stijgend en dalend omheen kunt lopen. Een wandeling van ruim 4 uur, en op deze hoogte en met gemeen stijle stukken ertussen een flink vermoeiende trip. Tijd om uit te rusten was er echter niet! Meteen met de bus door naar el Chaupi, een ieniemienie dorpje naast de Illinizas, twee andere vulkanische gebergten. We hadden het helemaal gepland. We zouden maandag naar 4.800 meter klimmen, de Illiniza Norte op. Daar een nachtje in een hut slapen en dan doorklimmen naar de top om daar op grote hoogte m´n verjaardag te vieren! Dus wij kwamen bepakt en bezakt met dikke slaapzakken, pakken instant noodles en voornamelijk een supergoed humeur aan bij de ingang van de twee Illinizas, toen bleek dat we niet naar boven mochten. Scary verhaal, de Illiniza Norte is prima te beklimmen, voor de Illiniza Sur daarentegen heb je een gids nodig. Een groep Ecuadorianen uit Quito had helaas bedacht dat ze het wel zonder gids konden doen. Met z´n achten zijn ze de berg op gegaan, en toen wij maandag ochtend aankwamen was de politie net bezig de drie lichamen van de jongeren die het niet overleefd hadden van de berg af te halen. Supernaar, vooral als de daar met je vrolijke kop tussen alle rouwende familieleden terecht komt. Dus ons gave verjaardagsplannetje ging niet helemaal door. Gelukkig zijn er nog meer bergen te beklimmen, en hebben we uiteindelijk een 7 uur lange tocht op de berg Corazon gemaakt. Redelijk vermoeiend, vooral omdat lake Quilotoa nog in de beentjes zat.

Al deze wandelingen zijn natuurlijk supergaaf, maar waar we eigenlijk voor gingen was de Cotopaxi. De Cotopaxi is met 5.897 meter hoogte de hoogste actieve vulkaan ter wereld! Vanaf het midden van de aarde gemeten is het ook nog eens de hoogste punt ter wereld (heb ik me door onze gids laten vertellen) en je kunt dus naar de top klimmen. Aangezien ons acclimatisatie feestje op de Illiniza Norte niet doorging, zijn we na een dagje rusten in Latacunga doorgegaan naar het Cotopaxi national park. Je kunt daar namelijk zonder gids naar een hut op 4.810 meter klimmen en in het park op bijna 4.000 meter hoogte slapen. Nou geloof me, naar bijna 5.000 meter hoogte is al ontzettend vermoeiend, het gebrek aan zuurstof in de lucht maakt dat je binnen twee stappen al zwaar aan het hijgen bent. Wat wel positief was, was dat de gemiddelde toerist de klim naar de hut (300 meter omhoog) in ongeveer een uur deed, en wij het in minder dan een half uur voor elkaar kregen. Dat leek ons de eerste goede aanwijzing voor een redelijk goed geacclimatiseerde status. Dus na een warme chocolade melk gingen we naar ons hostel om de rest van de middag lekker te chillen, met een boekje bij de openhaard te zitten en goed uit te rusten voor de volgende dag...

Donderdag 25 oktober, de dag van de Cotopaxi. We werden ´s ochtends door onze gidsen opgehaald om met al onze spullen de klim naar de hut te maken. Met een paar kilo op je rug is het zo mogelijk nog zwaarder, dus onze record tijd van een half uur is helaas niet gelukt. Eenmaal boven aangekomen kregen we al de eerste horror stories te horen. Die avond daarvoor was een groep van 18 Fransen naar boven gegaan, en slechts 6 hadden de top bereikt. Shit shit shit, hopen dat we alle vier boven komen! Na een uitgebreide lunch moesten we met onze gidsen mee de berg op om te oefenen. De top van de Cotopaxi is namelijk met sneeuw en ijs bedekt, dus we moesten eerst oefenen met spikes onder onze snowboots te lopen, hoe het is met touw aan elkaar vast te zitten en te klimmen, en hoe we met onze ijsbijlen om moesten gaan. Vervolgens, om een uurtje of 6 ´s avonds, nog een lekker kopje thee, en naar bedje toe! Om 11 uur ´s avonds ging namelijk de wekker. Ontbijten, en om 12 uur ´s nachts op pad! Wouw, echt briljant! Je loopt midden in de nacht, in dikke dikke ijskleding, met je superprofessionele uitrusting op een met sneeuw en ijs bedekte actieve vulkaan. Uitzicht over echt van alles. De lichten van Quito in de verte, alle omliggende vulkanen, de wolken, echt prachtig! Na een uur of 2 wandelen zaten we er lekker in. En dan de vraag...hoe hoog zitten we ondertussen? Antwoord: ongeveer 5.000 meter. Wat??? Twee uur lopen en maar 200 meter geklommen, shit dit wordt heftig! En dat werd het zeker. Ik kan met zekerheid zeggen dat ik nog nooit van m´n leven zo moe ben geweest als tijdens deze klim. Op een gegeven moment ben je gewoon een zombie. Je loopt 2 meter per minuut, je benen kunnen niks meer, elke ademhaling is vechten voor wat zuurstof, je armen doen pijn van het gebruik van de ijsbijl en die top is zoooo ver weg! Na ongeveer 4 uur wandelen kregen de eerste mensen hoogteziekte (gelukkig niemand van ons) en na 5 uur waren we nog de enige op de berg. En dan het laatste stuk, heel relaxed ook het allerstijlste. Een uur lang echt letterlijk tegen een ijswand aan klimmen. Zonder zuurstof, zonder energie, totaal duizelig en volledig uitgeput. Ik weet niet hoe ik de top heb gehaald, maar we zijn allevier veilig en wel bovengekomen. Zes uur ´s ochtends stonden we daar, aan de rand van de krater, van de zonsopgang te genieten. Echt een enorme overwinning! Na ongeveer 3 kwartier genieten en de vetste fotoshoots moesten we weer naar beneden. Fuck, totaal niet aan gedacht! Je bent de hele nacht alleen maar bezig met bovenkomen, maar je moet natuurlijk ook nog terug. Doodeng! Dan zie je pas hoe stijl je geklommen hebt, hoe vlak je langs enorme gaten in het ijs hebt gelopen, en hoe blij je moet zijn dat je met touw aan een gids vast zit. Na 1,5 uur, de langste 1,5 uur van m´n leven, kwamen we gelukkig heelhuids bij de hut aan en konden we gaan genieten van de enorme prestatie die we geleverd hadden. Maar niet daar, de uitrust en geniet plek voor ons werd Baños.

Baños is een plek ten zuiden van Quito, en een stad waar alle backpackers naartoe gaan om te feesten en extreme sports te doen. Je kan hier bungeejumpen, canyoning tochten doen, tokkelen, raften, echt alles is mogelijk voor helemaal niets! We kwamen ´s avonds na een nacht klimmen, niet slapen en een paar uur reizen volledig uitgeput aan, maar we moesten natuurlijk de stad in. Te gek! Drie biertjes en het smerigste shotje dat ik ooit in m´n leven gehad heb (Bob Marey heet het, jus d´orange, grenadine, blue curacao en dan in de fik steken) en we waren al helemaal dronken. Nou is Baños gelukkig één van de beste plekken om dronken te zijn, en is het echt een backpackers paradijs, dus de perfecte plek om onze overwinning te vieren!

De volgende dag een tikkeltje katerig de fiets op gestapt en langs alle watervallen gefietst. Hilarisch, want je denkt: Leuk, door de bergen fietsen! Maar het was in principe alleen maar berg afwaarts racen, terug moest je sowieso de bus pakken want dat was niet te doen! Heel veel van de trappers hebben we dus niet gebruikt, maar met de Cotopaxi nog in de benen was dat misschien ook maar beter. ´s Avonds ultimate relaxed de natuurlijke thermal baths ingegaan om vervolgens de stad weer onveilig te maken. Wat zo geweldig is, is dat ze hier één of ander festival hebben. Het hele weekend overal muziek op straat, vuurwerk, optochten, super sfeerverhogend! Dus ´s avonds lekker met live muziek op straat, op je slippertjes en in je korte broek, aan het salsa dansen met de veel te flexibele latino mannen, ultiem vakantiegevoel! Al met al dus een hoop avonturen beleefd, en nog steeds volle bak aan het genieten! Volgende stop: Galapagos, nog meer prachtigheden bewonderen dus!