Rondreisje Chili

Wow wat een te gek land Chili! We zijn onze rondreis begonnen in Castro, de hoofdstad van het eiland Chiloé. In dit stadje staat een kathedraal die zo uit een sprookjesboek komt, geweldig! De buitenkant is beschilderd in de kleuren paars, geel en blauw, en van binnen is het helemaal van hout en wordt er muziek gedraaid, waardoor het een superwarme sfeer krijgt. Deze kathedraal staat aan een pleintje, waar veel muziek activiteiten zijn, dus kan je lekker in het zonnetjes met een vinootje van de folklore van Chile genieten. Ook bleek er precies in het weekend dat wij er waren een traditioneel feest te zijn in Yutuy, vlakbij Castro, en kwamen we drie vrienden van Diego tegen waar ik het erg goed mee kon vinden, dus de vakantie sfeer zat er al snel goed in. Verder is er rondom Castro veel te zien en te beleven, voornamelijk kathedralen, dus leek het ons een goed idee om een tourtje mee te pakken. Buiten de vele dolfijnen om was deze tour echter niet superinteressant. Het hostel waar we in sliepen daarentegen was te gek. Een vrouw van een jaar of vijfitg huurde 3 kamers onder in haar eigen huis. Superaardige vrouw, en heel huiselijk huisje, waardoor we ons binnen no time volledig thuis voelden daar. Lekker koken met z´n allen, babbelen met z´n allen, eten met z´n allen, heerlijke sfeer. Ze woonde daar samen met haar kinderen en haar kleinkind. Haar jongste dochter was namelijk al op haar 13e!!! moeder geworden. Mooi voorbeeld van hoe andere cultuur hier heerst dan in Nederland. Seks is hier toch nog steeds een beetje een taboe, dus kinderen worden slecht opgevoed op dit gebied. Het is niet normaal hoeveel tienermoeders er in Chili rondlopen, het lijkt haast wel meer dan in Bolivia, Peru en Ecuador, terwijl Chili toch echt veel meer ontwikkeld is.

Na Castro besloten we met z´n vijfen (samen met Nathalia, Jorge en Andrea, de vrienden van Diego) verder te gaan naar Puerto Varas. Puerto Varas staat bekend om z´n Duitse tradities, aangezien daar een hele kolonie aan Duitsers woont. Het is een prachtige stad, omringd door drie grote vulkanen, en het ligt aan een meer dat gevormd wordt door de sneeuw van de Osorno vulkaan, en wat daardoor ijskoud, maar ook superschoon en helder is. Normaal gesproken hoort het in het zuiden van Chili een stuk kouder te zijn dan in het centrum en in het noorden, maar het was daar ongewoon warm, hittes van ver boven de dertig graden, dus het ijskoude water was meer dan welkom. Ook daar hebben we een tour gedaan die een stuk beter beviel. We begonnen in Puerto Montt, vanwaar we naar het koude meer gingen. Vanaf dit meer heb je een prachtig uitzicht op de Osorno vulkaan, en zelfs na ruim 4 maanden in Zuid Amerika blijf ik onder de indruk van natuur met Bergen, Sneeuwtoppen en vulkanen, zo ontzettend mooi. Vervolgens gingen we naar lago Todos los Santos en de watervallen van Petrohue, die prachtig waren. Met de met sneeuw bedekte Osorno vulkaan op de achtergrond, en watervallen met verschillende tinten helderblauw water. Natuurlijk moesten we ook een stukje de vulkaan op, vanwaar je een mooi uitzicht over de stad had. Al met al een toptour, een stuk beter dan die in Castro. Aangezien we ons een tikkeltje lui voelden, hebben we ook een dag lekker in de natuur daar gehiked, voordat w verder trokken naar Valdivia. Valdivia was zo mogelijk nog Duitseriger, te meer omdat we aankwamen de dag dat daar (jawel) das bierfest begon. Geweldig! Op straat allerlei optredens met Duitse dansen en Duitse muziek, en natuurlijk een hoop bier! Verder is Valdivia ook te gek omdat het een klein pittoresk stadje is, aan een rivier waar je zeeleeuwen kunt bewonderen. Maar de grootste verrassing van Valdivia was toch wel dat we een terrasje wilden pakken om een klein drankje te doen, en we op dat terrasje Hector (de broer van Diego) en zijn vrouw Romy op huwelijksreis tegenkwamen. Dat werd natuurlijk een uitgebreide borrel met de volgende dag een uitgebreide lunch, supergezellig.

Vanaf Valdivia besloten we terug te gaan naar Tomé, waar we nog een paar dagen gevuld met activiteiten hadden voordat we naar San Pedro gingen. De opa van Diego heeft ontzettend veel land in Concepcion, dus we zijn gezellig een dagje met opa en z´n ouders mee naar "el campo" gegaan. Een heel stuk bos, waar bomen groeien waarvan ze het hout kunnen verkopen, een schattig klein huisje omringd door appels, pruimen, bessen, alles kan je daar vers uit de boom plukken, en natuurlijk koeien en een paard die niet mogen ontbreken. Ook heb ik daar een typisch Chileens drankje geprobeerd, waarvan ik de naam ben vergeten, maar dat was zo ontzettend smerig, dat het me verbaasde dat Chilenen een negatieve mening over dropjes kunnen hebben.

Ook vonden we het tijd voor een beetje activiteiten, dus zijn we een dag lekker gaan fietsen, en hebben we een mega avonturistische wandeltocht naar de vuurtoren gedaan. Deze tocht begon op het strand, maar de zand ondergrond werd al snel verruild door rotsen waar we overheen moesten klauteren, stukken zee waar we doorheen moesten waden en (het allerspannendste en allerengste) een grot in de zee waar we doorheen moesten. Het was maar een metertje of twee/drie dat we door de grot moesten, maar wel tot aan je nek in het zeewater, met je rugzakje boven je hoofd, en er van uit gaande dat het water (zoals meerdere mensen ons verteld hadden) op dat moment aan het zakken was. Al met al een hele vette tocht, alleen toen we bij de vuurtoren aankwamen en onze welverdiende biertjes en lunch genuttigd hadden, begon het weer te betrekken en binnen no time was het aan het regenen en onweren. Ach...je kan niet altijd maar mooi weer hebben.

Vanaf Tomé hebben we daarna een bus gepakt naar San Pedro, en dat was echt briljant! San Pedro de Atacama is een dorpje in de droogste woestijn van Chili, een schattig pittoresk, maar ook superlevendig dorpje. Zo heb je daar een hoop barretjes, terrasjes en restaurantjes, en ondanks dat alles er om 1 uur ´s nachts sluit weerhield ons dat er niet van volle bak van de Borgogne te genieten, een Chileense vorm van sangria. Maar behalve lekker feesten is het daar een paradijs aan activiteiten. Zo hebben we de eerste dag fietsen gehuurd en zijn we door de woestijn gaan fietsen. We hebben de "valle de la luna" meegepakt, Deze vallei heet de maanvallei omdat het door de vele verschillende kleuren en structuren iets weg heeft van de oppervlakte van de maan. Dodelijk vermoeiend, want je zit toch op ruim 2.000 meter hoogte, en bovendien is het daar gewoon echt die hard woestijn, en dus bloed bloed bloedheet! Toch is en blijft het als Nederlander heerlijk om op een fietsje te zitten, maakt niet uit in welke omgeving je zit.

De volgende dag besloten we te gaan sandboarden. Van mij hoefde het niet zo nodig, omdat ik dit ook al in Peru had gedaan, maar aangezien Diego al een tijd niet gesurft had en z´n ei kwijt moest, toch maar een tourtje geboekt. En daar was ik blij om! Helemaal te gek, veel gaver dan in Peru! Wederom dodelijk omdat je in de hitte telkens de zandberg op moest lopen met je snowboard, maar we waren met ´n viertjes de enigen op de zandberg, dus we konden onbeperkt naar beneden roetsjen. Sandboarden is in principe ook supersimpel, veel makkelijker dan snowboarden. In plaats van met al je gewicht naar voren te leunen, moet je in het zand (om enigszins snelheid te krijgen) juist volle bak naar achteren leunen, heel apart. Maar we hebben daar echt als kleine kinderen zo blij in het zand gespeeld, naar boven, naar beneden, naar boven, naar beneden, konden er geen genoeg van krijgen. Helaas duurde de tour niet de hele dag, maar voor het middag programma hadden we ook iets heel speciaals staan. Een tour naar Laguna Cejar, een zoutmeer met zoveel zout, dat je (net als in de dodezee) kunt blijven drijven. Dit meer ligt midden in een zoutvlakte, kleiner dan in Uyuni, maar ook erg indrukwekkend, en er vlakbij in de buurt heb je ook twee "ogen" in de zoutvlakte, die gevuld zijn met zoet water. We begonnen dus met bommetjes in het zoete water, vanwaar we verder gingen naar de zoutere meren. Heel bizar om zo te blijven drijven, maar als je eenmaal het water uitkomt en je opdroogt, geeft al dat zout wel een heel naar gevoel.

Al met al dus een hoop gezien van Chili, al ontbreekt Patagonië nog steeds. Maar goed, op dit moment zitten we in Bolivia, vanwaar we de Braziliaanse grens gaan oversteken en hopen nog op tijd te zijn om een carnavalsdansje mee te wagen, eventes de Zuid Amerikaanse heupjes losgooien!