Chili

Ondertussen alweer bijna twee weken in Chili, en ontzettend aan het genieten. Nadat ik afscheid had genomen van paps en mams heb ik een bus naar Santiago gepakt, waar Diego me opwachtte. Voordeel van een Chileen kennen, is dat je enorm geld kan besparen in slaapplekken. De eerste paar nachten konden we in Santiago bij een tante van Diego terecht, waar ook z´n nichtje (Jessica) met haar vriend (Leandro) en 1-jarige prachtige dochter woonden. Supergezellig, ik voelde me daar meteen thuis, ondanks dat het af en toe nog supermoeilijk is om mee te komen in de conversatie als er 5 mensen in mega snel en populair Spaans aan het lullen zijn. Maar met de familie van Diego kan ik het gelukkig reuzegoed vinden, en z´n tante woont in een buurt waar de buren lekker de deur plat lopen, en de roddel dat er een gringa op bezoek is als een lopend vuurtje rondgaat, dus we hebben daar uren in de tuin met koffie, wijn en dropjes (groot succes!) doorgebracht. Uiteraard ook veel in Santiago rondgehuppelt, maar zo ijzig koud als het op dit moment in Holland is, zo bloedheet was het in Santiago, waardoor je ontzettend sloom wordt en weinig doet op een dag. Hoogtepuntje was toch wel het pretpark, waar we samen met Jessica en Leandro naartoe zijn gegaan, maar verder in Santiago zelf een grote stad, met niet heel veel moois te zien.

Na een paar dagen was het dus hoog tijd om naar Tomé te gaan, waar Diego woont. Tomé is een stad in de provincie Concepcion, waar in 2010 de aardbeving en tsunami waren. Bizar wat een impact dat heeft op een provincie. Buiten het feit dat je op sommige plekken hier nog steeds de materiële schade kan zien, is er hier nog geen dag voorbij gegaan zonder dat ik met mensen over de aardbeving heb gepraat. Alles nu wordt vergeleken met de periode voor de aardbeving. Ik heb nog nooit van me leven iets in de buurt van een trilling gevoeld, dus kan me moeilijk voorstellen wat ze hier hebben meegemaakt, maar het moet doodeng geweest zijn.

Reden om naar Tomé te gaan was buiten de ouders en vrienden van Diego ontmoeten, ook de bruiloft van z´n broer. Geweldig! Ze zijn hier nogal gelovig, dus uiteraard werd er voor de kerk getrouwd. En daarna een enorm groot feest, en eentje die je in principe alleen in films ziet, met prachtig wit aangeklede tafels, een traditionele openingsdans, verschillende speeches voor het pasgetrouwde stel, boeket gooien, en nog een aantal Chileense tradities waar ik niets van begreep, maar ik mocht me verkleden met rare hoedjes en maskers dus ik vond het te gek, en uiteraard moest er gedanst worden. Ontzettend leuk dat ik dit mocht meemaken. Verder hebben we in Tomé veel met vrienden van Diego rondgehangen, beetje gesurft, karaoke gezongen, goed gegeten en lekker gechilled. Ook zijn we een paar dagen naar een strand twee uurtjes rijden bij Tomé vandaan gaan kamperen, en tijdens deze trip heb ik ontdekt hoe ontzettend vriendelijk Chilenen zijn.

We mochten de auto van één van de vrienden van Diego lenen, aangezien met twee surfboard, een tent, slaapzakken, overige kampeerspullen én kleding het zo onhandig is om in de bus te reizen. Superchill, lekker roadtrippen, ipodje aan, sappie erbij en gaan met die banana. Tot het moment dat we bedachten vast wat boodschappies te doen voor als we daar aankwamen, en we in een ieniemienie dorpje dit gingen doen. Ik denk dat we ongeveer 5 minuten in de supermarket zijn geweest, en we hadden alle lichten en dergelijke uitgedaan, toch was de accu volledig dood toen we terugkwamen. Ontzetten mechanisch als ik ben, en Diego zo mogelijk nog meer van auto´s af weet, stonden we total radeloos te bedenken hoe we dit moesten oplossen. Gelukkig stopte er binnen één minuut een man die ons wel even wilden helpen. Maar met alle kabels en logische manieren om een accu weer aan de praat te krijgen, bleef onze accu volledig stil. Toen kwam er een andere auto aan waar toevallig een monteur in zat, en samen hebben deze twee mannen ongeveer twee uur van hun tijd besteed aan onze auto. Alle trucs werden uit de kast gehaald, accu´s verwisseld, eentje dook onder de auto, ik heb geen flauw idee wat er allemaal gebeurde, maar uiteindelijk reed ons autootje weer fantastisch. Dus wij konden vrolijk verder met onze reis.Helaas bleef het niet bij deze keer, en hebben we ontzettend veel geluk gehad met de mensen die we ontmoetten en die ons telkens maar hielpen. Aan het eind van de vier dagen kamperen hadden we zo ontzettend veel autopech gehad, ik waande me weer helemaal in Kenia, ongelooflijk! Maar ondertussen hebben we een techniek om zelf de auto weer aan de praat te krijgen, tot volle entertainment van de omstanders, dus kunnen we geheel onafhankelijk reizen.

Het kamperen was geweldig! Niks geen camping, zoals wij Nederlanders gewend zijn, maar gewoon wild kamperen, je behoeftes in de bosjes doen, douchen is volledig overbodig en hout zoeken om zelf een vuurtje te stoken. Ik ben ondertussen chef vuur, weet precies hoe je een lekker bakkie leut moet maken in de wildernis. We wilden één avond lekker bbq-en, dus gingen we naar het dorp om vlees te halen. Uiteraard hadden we niks om op te koken, alleen een fluitketel, maar wonder boven wonder ontmoetten we een man die ons bij hem thuis uitnodigde omdat hij nog wel een oude grillplaat overhad (ofzoiets). Dus eerst lekker op de koffie, gezellig babbelen, hij nodigde ons zelfs uit voor de lunch, maar goed wij hadden al belachelijk veel vlees gekocht dus wilden de lunch maar overslaan, en uiteindelijk konden we terug naar ons tentje met een lap vlees en een geïmproviseerde bbq. Eenmaal bij ons tentje aangekomen kwamen de buren (6 vrienden uit Chili die daar toevallig ook aan het wildkamperen waren) vragen of we mee wilden eten, want ze hadden bier, wijn en vlees te veel, dus we eindigden in een grote mega gezellige barbecue, wat tot diep in de nacht duurde en wat we vanaf dat moment elke avond maar herhaald hebben. Supervriendelijk dus, de mensen hier.

Vanavond vertrekken we naar het Zuiden van Chili, vervolgens gaan we een stukje van het noorden meepakken, en dan wordt het de hoogste tijd om carnaval te gaan vieren in Brazilië!