Argentina

Wat een trip naar de Salar de Uyuni, ik kan er maar 1 ding over zeggen: que fucking bueno! Het was allereerst stiekem toch echt wel weer heerlijk om Pablito, Andreea en Kathy te zien, en onze groep werd uitgebreid met 2 Nederlandse meisjes waarmee we ook de Death Road hadden gefietst, en 2 jongens uit Australië, met ook heerlijk veel energie. Dus buiten dat de vierdaagse tocht ons door de mooiste landschappen leidde, kwamen we ook elke avond met buikpijn van het lachen aan en moesten de uurtjes slaap het helaas afweten tegen de spelletjes en de biertjes.

Onze toch begon in Tupiza, op 3160 meter hoogte, een dorpje waarvan de omgeving gekenmerkt wordt door wilde westen achtige rode hellingen, bezaaid met cactussen, waardoor je je volledig in een andere wereld waant. Vanaf hier mochten we drie dagen lang in de auto genieten van oude ruines, hordes aan lama´s, prachtige bergachtige natuur en heerlijke zoutmeren, waarvan Laguna Hedionda zeker m´n favoriet, en laguna colorada de meest bekende was. Laguna Hedionda ligt op ruim 4.000 meter, heeft prachtig helder water waarin de wolken weerspiegelt werden, en doordat het een zoutmeer is (één van de negen zoutmeren in Andean Altiplano) wordt het meer gekenmerkt door knalroze flamingo´s. Lake colorado dankt haar naam aan de verschillende kleuren die je in het meer kunt zien. De kleur van het meer zelf is roodachtig, door de enorme hoeveelheid algen die er leven. Door de eilanden van zoutachtige mineralen in het meer, wordt de rode gloed afgewisseld door stukken wit, en uiteraard zijn ook hier witte en roze flamingo´s niet onbekend. Dit alles bij elkaar geeft een aardig plaatje kan ik je vertellen. Onze toch leidde ook door een gebied met allerlei rotsachtige formaties, waar we heerlijk ouderwets jeugdsentimenteel op konden klimmen en klauteren, en al met al leek de tocht wel een tikkeltje op de IJsland trip, omdat je elke zoveel uur door een totaal verschillende landschap aan het rijden was.

Doel van de tocht was natuurlijk de Salar de Uyuni, de laatste dag. De Salar de Uyuni is met 10.582 vierkante kilometer ´s werelds grootste zoutvlakte. Het is gewoon een woestijn aan zout, heel bizar. De Salar is gevormd door een aantal oude zoutmeren die zijn opgedroogd, en onder de eerste zoutlaag zit een laag water, daaronder weer zout, dan weer water, enzovoorts. Wat zo grappig is aan deze zoutvlakte, is dat diepte en verte inschatten heel onwerkelijk is. Je ziet namelijk echt gewoon niets anders dan zout. Dus (net als alle andere stomme toeristen) hebben we daar een heerlijke fotoshoot kunnen houden met de meest stomme grapjes, 100% entertainment.

Na vier intensieve dagen was de tour voorbij en werd het tijd om afscheid te nemen van Kathy en Andreea. Pablito en ik besloten samen de grens over te steken naar Argentinië, wat niet al te gemakkelijk was. Blijkbaar is 2 stempels in een paspoort zetten ontzettend moeilijk, want ondanks dat er maximaal 30 man voor ons in de rij stond, hebben we 3 uur in de kou buiten moeten wachten voordat we eindelijk onze stempels kregen. Dikke stress natuurlijk, want de laatste bus zou rond 11 uur ´s avonds naar Salta gaan, en wij dachten om half 7 ruim op tijd bij de grens te zijn, maar dat werd uiteindelijk dus nog krap. Gelukkig wel gered, en we konden daarna volle bak genieten van de beauty en de parties in zowel Salta als Córdoba. Salta is een zonnige stad vol koloniale praal, een sfeervol plein met cafeetjes en terrasjes en een charmante bevolking die afstamt van de hooglandindianen. Reden genoeg dus om er op uit te trekken en volle bak te genieten van de echte goede Argentijnse biefstukken en goede glazen wijn. Heeerlijk, na zo´n lange tijd alleen maar rijst, patat en kip. Ons hostel was ook helemaal te gek dus voor we het wisten stonden we tot 6 uur ´s ochtends alle alcohol er op de dansvloer uit te zweten. Tikkeltje lullig alleen dat we de volgende ochtend naar Córdoba wilden gaan, en dat we de bus om 9 uur ´s ochtends na zo'n wilde avond net niet gered hadden. Ach, dan maar weer een nachtbussie.

Córdoba is met 1.300.000 inwoners de tweede stad van Argentinië, en de binnenstad kent vele historische gebouwen uit het koloniale tijdperk. Zo hebben we prachtige kerken en kathedralen bezocht, wat cultuur gesnoven in één van de vele musea, en hebben we vooral genoten van de artistieke Paseo del Buen Pastor, waar jonge en opkomende artiesten hun werk tonen. Wat ook echt heerlijk was in Córdoba, was dat op veel pleintjes de jongeren gewoon een muziekinstallatie neerzetten, en vervolgens met z´n allen een feestje bouwden. En dan niet een boerenklompenfeest zoals wij in Nederland gewend zijn, maar fijne tango en salsa muziek, en gewoon in paartjes dansen. En dansen kunnen ze, ik kon er uren naar staren! Je durft er als Hollander in principe ook niet tussen te gaan dansen, want ze lachen je zeker weten uit!

Na nog een laatste paar lekkere dagen met Pablito, moest ik in m´n eentje verder, op naar Buenos Aires. Ik had nog één dikke party nacht in de hoofdstad, voordat paps en mams aankwamen. In principe moet ik zeggen dat ik enorm geniet van alle hostels en dergelijke, maar als je dan in één keer weer in een schoon hotel slaapt, waar je gewoon privacy hebt, geen last hebt van bed bugs, de douche warm water heeft en je matras een normale dikte, merk je toch wel hoe lekker dat eventjes kan zijn. Oh en vooral het feit dat de wc normaal doorspoelt, heerlijk! En natuurlijk ook genieten weer even in het gezelschap van m´n oudertjes te zijn. In BA hebben we zo´n beetje alles gedaan wat er maar te doen valt. Fietsen door Palermo, kunst bekeken in la Boca, door de stad geslenterd, een tango show meegepakt, alles gezien en gedaan. Maar BA is een enorm grote en vooral chaotisch drukke stad, en na een paar dagen ben je daar weer helemaal klaar mee. Dus gingen we op pad naar Iguazu, waar je één van de zeven wereldwonderen kunt bekijken, de cataratas del Iguazu. Volgens de lonely planet doen de watervallen van Iguazu de Niagara falls in het niet verdwijnen. Nou heb ik de Niagara falls nog nooit in het echt mogen bewonderen, dus vergelijken kan ik niet, maar deze watervallen van Iguazu waren wel een partij mega indrukwekkend. Zo ontzettend veel prachtig natuurgeweld! Echt een paradijsje. Je kan daar volgens mij gewoon uren lang naar het water staren, en dan nog gaat het niet vervelen. De watervallen zitten op de grens tussen Brazilië en Argentinië, dus wij hebben ze op 31 januari vanaf de Argentijnse kant bewonderd, en op 1 januari vanaf de Braziliaanse kant. De naam komt van de Tupi woorden "y", wat water betekent, en "ûasú ", wat groot betekent, De legende gaat dat een god van plan was de prachtige vrouw Naipi te trouwen, maar dat zij met haar geliefde in een kano weg vluchtte. Uit woede creëerde de god de watervallen, en veroordeelde de geliefden tot eeuwige watervallen. De watervallen zijn verdeeld over een lengte van 2,7 kilometer, en worden van elkaar gescheiden door kleine eilandjes. Afhankelijk van het waterpeil zijn er tussen de 150 en 300 watervallen, en wanneer het waterpeil op z´n hoogst is kan er 6,5 miljoen liter water per seconde naar beneden storten. Bizar! Een hele bijzondere manier om de feestdagen door te brengen dus. Wat ook wel een raar idee is, is om met kerst en oud&nieuw in de stikhitte te zitten, op je slippertjes rond te huppelen en je te moeten insmeren aan het zwembad. En überhaupt om na zo´n lange tijd weer met je oudertjes in zo´n bijzondere omgeving te zijn. Nou heb ik net paps en mams weer op de taxi gezet, en pak ik vanmiddag een bus naar Chile, vanaf waar ik m´n trip weer ga voortzetten.

Nou lieverds, voor iedereen een gelukkig en gezond nieuwjaar! Ik ben het nieuwe jaar in ieder geval alweer goed begonnen.