Machu Picchu

Ondertussen weer een stukje verder en weer van alles beleefd. Nadat Diego weer terug was gegaan naar Chili om weer aan de slag te gaan als wiskundeleraar, besloot ik de bus van Lima naar Ica te pakken. In de bus zat ik naast Dick, een jongen uit Nederland die net als ik dit jaar was afgestudeerd aan het Uvaatje, Roeterseiland wel te verstaan. Lekker toevallig dus, en meteen weer een nieuw reismaatje gevonden. Vanaf Ica kan je een taxi pakken naar Huacachina, een oase in het Zuidwesten van Peru. De oase is zo bijzonder, dat hij op het briefje van 50 sol te vinden is. Geweldig, je zit daar omringd door enorme zandheuvels, in een klein schattig dorpje met een paar hostels en een meer met palmbomen (de oase zelf) in het midden. In totaal wonen er in Huacachina 115 mensen, zo klein is het. En de voornaamste activiteit is sandboarden, wat ik natuurlijk absoluut niet wilde overslaan. Eerst met een buggy keihard racen over de zandheuvels, om vervolgens met je primitief in elkaar geflanse sandboard dan wel liggend dan wel staand naar beneden te glijden. Een activiteit die je niet mag missen tijdens je trip in Zuid Amerika denk ik. Vervolgens zijn we doorgegaan naar Pisco, wat vogel betekent in het Quechua. Een logische naam, aangezien er vlakbij de islas ballestas liggen, die niet voor niets de Galapagos eilanden voor de armen worden genoemd. Een tripje er naartoe kost praktisch niets, en het is een paradijs aan vogels een zeeleeuwen daar. Pinguins, de boobies, pelikanen, en mijn favoriet: de inca tern. Ook zouden er vlakbij, in Paracas, flamingo´s moeten zijn. Ze zeggen zelfs dat Don Jose de San Martin een droom had nadat hij in Paracas aankwam, over de flamingo´s met hun rood/witte vleugels in de lucht, en dat de kleuren van de vlag van Peru om deze reden rood en wit zijn geworden. Helaas hebben wij alleen een paar flamingootjes van heel ver af gezien, dus hadden we waarschijnlijk enigszins pech. Pisco is overigens ook de naam van het meest populaire drankje in Peru, de Pisco Sauer. We konden daarom ook niet uit Pisco weggaan zonder deze sterke coctail geprobeerd te hebben.

Na Pisco gingen we door naar Arequipa, heerlijk in een nachtbusje. Ik ben ondertussen ontzettend fan van ´s nachts reizen geworden, het heeft echt alleen maar voordelen. Je hoeft geen hostel te betalen, je verliest geen tijd, je krijgt tijdens de busrit de meest foute films te zien, en je kunt er heerlijk tukken. Waarschijnlijk heb ik geluk met het feit dat ik altijd en overal kan tukken, want tijdens de rit van Pisco naar Arequipa hadden we blijkbaar ´s nachts een klapband gehad, en ik heb niks gemerkt, overal doorheen geslapen, ik kom dus in principe altijd overal perfect uitgerust aan. Arequipa ligt in het zuiden van Peru, en is met meer dan 800.000 inwoners de op één na meest bevolkte stad van Peru. Het heeft enorm veel Historische gebouwen, waarvan het klooster van Santa Catelina denk ik wel de meest indrukwekkende is. Dit klooster neemt twee blokken in beslag, en er wonen nog steeds een stuk of 100 nonnen. Je bent daar minstens een paar uur aan het rondlopen om alles te bekijken, erg mooi allemaal. Een andere reden waarom Arequipa zo´n enorm toeristische trekpleister is, is omdat het vlakbij de Colca Canyon ligt. Een hele lange tijd werd gezegd dat deze Canyon de diepste ter wereld is, maar een aantal jaar geleden bleek ze toch op de tweede plek te komen. Desalniettemin een tripje waard. De trip duurde twee dagen, met intensief wandelen, en (voornamelijk omdat onze groep zo ontzettend gezellig was) ook intensief zuipen. We waren met nog een Nederlands stelletje, een Portugees, en een Amerikaans meisje, en na een wandeltocht van 7 uur de eerste dag kwamen we in een oase in het dal aan, waar toevallig net de happy hour begon. Aangezien we kapot waren en onze gids ook nog eens jarig was, vonden we dat we wel een coctailtje verdiend hadden. Eén leidde helaas tot veel te veel, dus toen de volgende ochtend we eigenlijk om 5 uur ´s ochtends onze klim omhoog moesten beginnen, zijn we toch nog maar een uurtje langer blijven liggen. Daardoor moesten we wel sneller naar boven lopen, maar gelukkig zijn we allemaal gezonde en sportieve bikkels, dus hebben we het keurig netjes binnen de tijd gehaald. De groep was zo leuk, dat we besloten met z´n allen verder te reizen, dus zijn we doorgegaan naar Cuzco, waar ik eindelijk m´n allereerste cuy (cavia) gegeten heb. Hilarisch, ik heb altijd geleerd niet met je eten te spelen, maar als je met de hele groep met een dooie cavia op je bordje voor je in een restaurant zit, en zelfs de tanden van het beest nog te zien zijn, is het onmogelijk niet de grootste lol tijdens het eten te hebben. In Cusco sliepen we in een party hostel, dus de eerste avond hop aan het bierpongen, atwedstrijdjes en discotheek hoppen. Er is die nacht ook meteen weer iets spannends gebeurd. We gingen terug naar huis, en Pablo (onze Portugees die eigenlijk Daniel heet) liep een stukje voor ons, en was al praktisch bij het hostel. Toen kwam er een groep jongens met een mes aangelopen, zetten het mes op z´n keel en vroegen om geld. Aangezien Daniel niets meer had, renden de jongens daarna weg. Binnen twee seconden stond de hele straat vol met politie. Blijkbaar hadden de jongens al eerder die avond een koppel beroofd, en aangezien ze hier overal camera´s op straat hebben, was de politie al naar ze op zoek. Dus de jongens begonnen alle kanten op te rennen, en eentje kwam onze richting op. Dus Daniel er op af, en begint dat jongetje volledig in z´n gezicht te slaan. Het jongetje was pas 15, en bleef roepen dat het hem speet, dat hij pas 15 was en of hij hem alsjeblieft wilde laten gaan. Hij was keihard aan het janken dus uiteindelijk liet Daniel hem gaan. Wat dat wel weer hilarisch was, was dat Daniel als enige verwonding aan dit avontuur een snee in z´n hand heeft overgehouden, door de beugel van het jongetje. Goed, de politie heeft ze uiteindelijk allemaal opgepakt (allemaal minderjarig) en Daniel heeft de rest van de nacht op het politiebureau moeten zitten voor de aangifte, maar alles is dus goed afgelopen.

De volgende ochtend werden we bijtijds wakker aangezien een groep Spanjaarden die ook in ons hostel verbleven, al vanaf 8 uur weer aan het bier zaten, om zich voor te bereiden op de voetbal wedstrijd van Lima tegen Cuzco. We besloten dus maar met ze mee te gaan naar het stadion. Helaas zijn we niet binnengekomen, want het was één grote chaos van dringen en duwen, en volle bak politie te paard met paarden die niet echt kalm waren en die de politie niet echt onder controle leek te hebben, dus het leek ons iets te gevaarlijk. Gelukkig kan je de wedstrijd ook prima in de kroeg volgen, maar ik wil nu denk ik wel nog ergens anders een keer een live wedstrijdje meepakken, gewoon omdat het kan natuurlijk.

Deze week ook weer een hoop geleerd over de Inca cultuur in Zuid Amerika, heb namelijk de Machu Picchu bezocht! We hebben een vierdaagse jungle adventure tour naar dit prachtige 15de eeuwe Inca stadje hoog in de bergen gedaan, en dat was fantastisch! We begonnen met een rustig dagje, lekker een beetje mountainbiken door de bergen heen. Nou is mountainbiken een groot woord, want het was voornamelijk op een mountainbike op een geasfalteerde weg naar beneden racen. Ik was overigens wel enorm blij dat we op de fiets mochten, want we werden in een busje naar het startpunt gereden, en onze chauffeur reed echt als een malloot! Het waren haarscherpe bochten, in de bergen, met steile afgronden, en het leek wel alsof hij telkens extra vaart maakte als er een bocht aankwam. Ik geloof dat ik in deze rit wel 10 jaar ouder ben geworden, maar na een paar angstige uurtjes kon ik lekker al m´n energie kwijt op een fietsje, wat als oer-Hollander in principe altijd genieten is. We konden aan het einde van die dag ook raften, maar de rivier zag er een tikkeltje saai uit, en aangezien ik een beetje op de centjes moet letten heb ik deze activiteit maar aan me voorbij laten gaan. De tweede dag was de zwaarste, in 37 graden hitte (kunnen jullie je met de sneeuw in Nederland zeker niet voorstellen?) door de jungle terwijl je aan alle kanten opgegeten werd door muggen de berg opklimmen. Uiteindelijk was het een wandeltocht van ongeveer 8 uur, prachtig! Tijdens het wandelen ook genoeg rustpauzes om Inca verhalen van onze gids te horen. Zo waren we bijvoorbeeld ongeveer 5 minuten onderweg toen we al stopten om Chichu te drinken, een redelijk sterk alcoholisch Inca drankje gemaakt van mais. Het eerste slokje moet je echter uitspugen, uit respect voor de Pachamama, een godin die de Inca´s aanbidden. Officieel in Quechua betekent diet moeder wereld, maar ze wordt gewoonlijk vertaald als moeder aarde. Dus daar stonden we heerlijk, zo om 7 uur ´s ochtends met een volle wandeltocht nog voor de boeg, eerst wat alcohol uit te spugen om vervolgens toch maar een klein slokje te nemen. Niet te pruimen natuurlijk, maar het is allemaal part of the adventure. Ook hebben we die dag kennis gemaakt met de hallucinerende werking van meerdere planten (waaronder de coca plant), pure chocola kunnen proeven en de vele verschillende aardappelen die hier groeien kunnen bewonderen. Na de hele dag gewandeld te hebben, kwamen we aan bij een aantal hotsprings ergens aan de rivier, dus konden we heerlijk met een biertje in de warmwaterbronnen onze vermoeide beentjes laten rusten.

De derde dag was fantastisch, ik heb voor het eerst in m´n leven geziplined! We moesten via 4 touwen die tussen de bergtoppen op 400 meter boven de grond waren gespannen naar de overkant racen. De eerste keer toch best spannend, maar als je eenmaal boven de afgrond vliegt is het eigenlijk alleen maar enorme adrenaline en dus superkikke. Je gaat ook best hard met die dingen, en onze langste lijn was 1,5 kilometer, dus ben je nog lang onderweg ook! Na de vier lijnen kwamen we op één of ander gammel zwevend houten platformpje terecht, vanwaar we moestn abseilen. Al met al dus een redelijk avontuurlijke ochtend. Daarna nog lekker gewandeld, tot we in Aguas calientes aankwamen, vanwaar we de volgende ochtend de 1500 treden naar de Machu Picchu op moesten klimmen. En de Machu Picchu is in echt echie nog indrukwekkender dan op alle plaatjes. Echt fantastisch! Ongelooflijk ook hoe de Inca´s dat al die jaren geleden hebben kunnen bouwen. Onze gids vertelde dat ze er in totaal 40 of 50 jaar over gedaan hadden, en dat ze de meest inventieve technieken hadden om reusachtige stenen op elkaar te stapelen. Zo bouwden ze bijvoorbeeld een soort van schans van modder van de top van de eerste grote steen tot de grond, om vervolgens met de steen op houten plankjes aan touwen naar boven de glijden. Behalve van de architectuur van het stadje zelf hebben we ook van een bizar mooi uitzicht kunnen genieten vanaf de Huayna Picchu, een berg die nog eens 500 traptreden hoger ligt. Alleen die berg beklimmen was al een avontuur, want af en toe keek je gewoon recht de afgrond in, maar vanaf de top had je zo´n mooi uitzicht op de Machu Picchu dat het elke enge stap waard was. Vervolgens zijn we ook nog naar de zonnepoort (de Intihuatana) gegaan, een rots met daarachter een piramide die onderdeel was van een groots ritueel om de zon vast te houden. Vanaf hier kon je de Machu Picchu weer vanuit een andere hoek bewonderen, dus uiteindelijk hebben we de stad van alle mogelijke hoeken gezien. Een geweldige, maar ook doodvermoeiende dag, aangezien je de hele dag aan het klimmen en klauteren bent, en pas rond 1 uur ´s nachts weer terug bent in het hostel in Cusco omdat je eerst weer met de trein en bus terug moet.

Overigens wel echt blij dat er niets mis ging tijdens de wandeltocht, want we hebben in aguas calientes ook de eerste ervaringen met de geweldige gezondheidszorg hier gehad. De dag voor de Machu Picchu was Bas, één van de jongens van onze groep, uitgegleden en keihard op z´n knie gevallen. Hij kon in principe niet eens rechtop zitten van de pijn en had zelf het idee dat z´n knie uit de kom was (wat uiteindelijk ook waar bleek te zijn). De dokter wilde echter niet naar hem toe komen, hij moest maar naar de dokter toe, en een taxi hadden ze niet in het dorpje. Na lang discussieren kwam de dokter uiteindelijk toch en bleek dat Bas naar het ziekenhuis in Cusco moest. Met wat plankjes hout die de dokter van een kistje af brak maakte hij een soort van redelijk geimproviseerde spalk, en Bas moest met een brancard naar de trein gebracht worden, waarna hij dus met een verneukte knie nog een ellelange reis naar Cusco moest afleggen. Wij stonden met ons mond open over hoe primitief het er aan toe ging (geloof me, Kenia is een stuk beter geregeld) en toen ik vroeg hoe dat dan moest als je jezelf verwondde tijdens de klim naar de Machu Picchu was het antwoord doodleuk: dan moet je boven zien te komen, een bus terugnemen naar Aguas Calientes, en dan vervolgens ook zelf in Cusco ziekenhuis aan zien te komen. Nice, op één van de meest toeristische plekken van Peru hebben ze dus gewoon helemaal niks aan helikopters, ziekenwagens, ziekenhuizen etc, geeft je een heerlijk veilig gevoel!

Gelukkig is alles goed gegaan, en gaan we vanavond weer verder naar La Paz, kijken hoe het allemaal in Bolivia geregeld is.