Peru

Wat een avonturen wat een avonturen in Peru. Het ging al vanaf het begin mis. Noemi wilde een busticket naar Mancora kopen, en ik wilde naar Lobitos. Volgens de man waar we de kaartjes kochten lag Lobitos ten noorden van Mancora en moest ik een uur eerder de bus uit dan Noemi. Ik schrok me dus helemaal dood toen we (nadat ik uitgebreid gevraagd had of de buschauffer me wilde waarschuwen als we in Lobitos waren) in Mancora aankwamen en ik nog in de bus zat. Bleek het ten zuiden van Mancora te liggen. Ok, geen probleem, dan blijf ik nog eventjes lekker in de bus hangen. Dus na een dikke knuffel van Noemi kon ik m'n reis vervolgen. Bleek de bus niet in Lobitos te stoppen, maar er langs te rijden. Dus ik werd met al m'n hebben en houwen langs de kant van de snelweg gedropt, in de middle of nowhere, en moest vanaf daar maar zien in Lobitos te komen. Gelukkig kwam er na vijf minuutjes een vrouw aangelopen die me vertelde dat ik gewoon moest wachten tot er een auto langs kwam die naar Lobitos zou gaan en dan kon ik zo mee. Maar na een uur wachten was er nog niets voorbij gekomen en begon in enigszins zenuwachtig te worden. Een tweede vrouw vertelde me precies hetzelfde, dus ik was weer even gerust gesteld, maar na twee uur wachten was ik het zat. Maar goed ik had geen flauw idee wat ik moest doen. Ik stond ergens in de bergen, langs een snelweg, zonder geld (Peru heeft een andere munteenheid dan Ecuador, dus ik had niets aan de dollars die ik op zak had). Gelukkig kon ik meteen kennismaken met de vriendelijkheid van Peruanen. Er kwam een bus langs, die stopte om me mee te nemen. Ik vertelde de buschauffeur dat ik geen geld had, dus dat ik hem niet kon betalen, maar dat ik naar Mancora wilde om geld te pinnen en vanaf daar vervoer naar Lobitos te regelen. De buschauffeur had denk ik nogal medelijden met het feit dat ik in m'n eenje helemaal verloren zolang langs te kant van de weg had staan wachten zonder resultaat, want hij gaf me geld om in een dorpje een stuk dichterbij een taxi te pakken naar een geld automaat en daarna het busstation, om zo snel mogelijk in Lobitos te zijn. Dus uiteindelijk kwam in rond lunch tijd aan in Lobitos, waar ik met Diego had afgesproken, een Chileen die ik in Montañita had ontmoet.

Lobitos, geweldig! Het is een superstil klein dorpje aan het strand, waar alleen maar surfers komen. Toerisme is dan ook mega laag, en er is vooral toerisme uit Zuid Amerika. We sliepen in een hostel dat echt fantastisch was! Alles was zo'n beetje open, en er stonden overal tenten, zodat je eigenlijk enigszins aan het kamperen was. Het hostel had twee verdiepingen, met overal hangmatten, surfplanken, geweldige spreuken op de muren geverfd en een muziek installatie met een ipod, zodat Bob Marley en Jack Johnson altijd heerlijk op de achtergrond present waren. Je moest er wel een tikkeltje tegen smerigheid kunnen, want de wc's hadden geen doortrekker, dus je moest elke keer met een bak water proberen je uitwerpselen door te spoelen, en je moest er ook zeker niet preuts zijn, want douchen deed je in een geimproviseerde douche in de tuin, met een half schermpje ervoor, dus in principe kon iedereen je zien, maar gelukkig ben ik wel wat gewend en heb ik geen problemen met naakt rondhuppelen, dus voor mij was het een paradijs! Surfen was alleen erg lastig. Ik mocht als ik wilde op de surfplank van Diego, maar het verschil tussen ons is dat hij daadwerkelijk surfen kan, en ikke toch iets minder getalenteerd ben. Z'n plankie was daarom veel te klein en dun voor mij, dus ik had in principe (tot grote hilariteit van de omstanders) al moeite met zittend op de plank m'n evenwicht houden. Het is me dus ook welgeteld nul keer gelukt om een goeie golf te pakken, maar ik heb wel heerlijk m'n boek uit kunnen lezen, kunnen zonnen en helemaal uit kunnen rusten van de tot nu toe enorm zware reis hehe.

Een verschil dat me meteen opviel hier in Peru is dat het een stuk smeriger is. Ongelooflijk, heb je de prachtigste stranden, indrukwekkende bergen, een natuur waar elke Hollander in principe jaloers op zou moeten zijn, en dan gooit iedereen z'n afval gewoon op straat. Mooie anekdote hiermee in de bus. Vanaf Lobitos besloten we een bus naar Trujillo te pakken, waar we bij Kike (een surfer die we in Lobitos leerden kennen) thuis konden logeren en naar Huanchaco konden om weer nieuwe mooie golven te pakken. Voordat we de bus in gingen nog even snel een broodje gegeten, maar op het busstation was nergens een prullebak te vinden, dus ik kon m'n servetje niet kwijt. Bij het instappen vroeg ik aan de buschauffeur of hij misschien een prullebak had om m'n papiertje in te gooien, en hij antwoorde jaja tuurlijk, geef maar hier. Dus ik gaf het aan hem en (nogmaals tot grote hilariteit van de omstanders) hij gooit het zo uit het raam. Blijkbaar de normaalste zaak van de wereld hier.

Heb overigens weer nieuwe ervaringen opgedaan in Peru. Taxi´s van Lobitos naar Talera stoppen na 4 uur ´s middags met rijden, iets dat Diego en ik ik natuurlijk totaal niet wisten. Maar volgens de mensen die daar wonen moesten we gewoon langs de kant van de weg wachten op een auto die naar Talera zou gaan, en dan meeliften, dat deed iedereen daar. Dus ik heb m'n allereerste lift ervaring opgedaan! Uiteraard volledig veilig gezocht naar een auto met een vrouw en een kindje, zodat we zeker wisten dat het te vertrouwen was, en dat lukte supersnel, waardoor we gratis en voor niets na een gezellig ritje zo bij het busterminaal werden gedropt om de bus naar Trujillo en Huanchaco te pakken. En in Huanchaco wachtte me een geweldige verrassing! We zaten lekker aan het strand een koffietje te drinken en te babbelen, toen ik plotseling een bekend figuur op me af zag komen lopen. Noemi! Geweldig! Nog geen week apart en we kwamen elkaar alweer tegen. Dus er zijn alweer plannen gemaakt om gewoon samen verder te reizen in Peru, superleuk!

Ondertussen ben ik in Lima aangekomen, de hoofdstad en grootste stad van Peru. Het heeft 9 miljoen inwoners (wow, meer dan de helft van het aantal inwoners in Nederland) en is daarmee de op vier na grootste stad van Amerika. Ik denk dat Lima vergeleken met Quito een stuk mooier is, ondanks dat Quito wellicht een tikkeltje schoner is. Maar lang ga ik hier niet blijven, morgen vertrek ik naar het zuiden, de woestijn in. Geloof dat ik de grote steden toch minder interessant vind dan de natuurgebieden en de wat pittoreskere plekken in Zuid Amerika. Het was dan ook te gek toen we op het strand in Lima lagen en er serieus een groep dolfijnen vlak langs de kust aan het rond springen was. Ik werd natuurlijk helemal enthousiast, stond op het strand te springen en te roepen kijk kijk kijk, gewoon een groep dolfijnen! Diego piste bijna in z´n broek van het lachen, "mujer, tranquilo!" blijkbaar is dit heel normaal in Chili. Hoewel stappen hier erg leuk is, met supergoede live muziek, is het ook allemaal relatief duur (lees: praktisch Amsterdamse prijzen) en in principe is het idee van stappen hier hetzelfde als thuis. Mooi, alles tip top in ord dus, nog steeds volle bak aan het genieten!