Heiligheid in Brazilië

Nieuw land, nieuwe ervaringen: Brazilië!

Wat een gedoe om de grens over te steken, niet normaal. We hadden bedacht vanuit Chili via Bolivia te reizen. Dan kon Diego nog een stukje van Bolivia zien, en konden we zo goedkoop mogelijk Brazilië inkomen. Super idee, maar de grens oversteken was een hel. We kwamen ´s ochtends om 7 uur aan in Quijarro, het stadje aan de grens. Het was zelfs op dit vroege tijdstip al zo´n 25 graden, wat gedurende de dag opliep tot zo´n 35 graden. In principe prima, als je met een coctailtje aan het strand kunt zitten, maar niet als je uren en uren en uren met je zware tas in de bloedhete zon in de rij moet wachten op een stomme stempel. Om 18.00 uur ´s avonds was ik het helemaal zat, en ging ik maar eens op zoek naar een mannetje die me misschien zou kunnen uitleggen waarom ze in godsnaam een kwartier per persoon nodig hadden. Bleek dat het voor Bolivianen een heel gedoe was, ze hebben 100.000 papieren nodig, gele koorts vaccinaties, weet ik het wat, maar ik als Nederlandse, en Diego als Chileen, konden onze paspoorten wel eventjes aan hem geven. Vijf minuten later kregen we onze paspoorten gestempeld en wel terug en mochten we de rij verlaten om eindelijk Brazilië binnen te gaan. Ik voelde me wel een tikkeltje schuldig, want we hadden ondertussen al vriendschap gesloten met alle kindertjes in de rij, door armbandjes met ze te maken, en met alle ouders in de rij die ons dankbaar waren dat we de kinderen entertainden, maar ik was zo toe aan een douche en een plek om m´n tas te dumpen, dat we maar met schuldige hoofden na snel gedag gezegd te hebben schaamtevol snel een taxi indoken op zoek naar een hostel.

Het eerste dat me opviel in Brazilië, was dat niemand, maar dan ook niemand, Engels of Spaans spreekt. Superraar, en ook best wel lastig communiceren met de mensen hier, maar ondertussen hebben we een stukje Portugees geleerd en is het al wat makkelijker. Het tweede dat me opviel, is dat de mensen hier ontzettend bezig zijn met hun uiterlijk. Ze zeggen dat het Braziliaanse volk het mooiste volk ter wereld is. Of ik ze echt knap vind weet ik niet, maar ik geloof wel dat zo´n 90% van de mannen hier een sixpack en gespierde armen heeft, en zo´n 60% (gelukkig zijn de vrouwen iets minder afgetraind en heb je ook in Brazilië hele dikke vrouwen) van de vrouwen een perfect lichaam heeft. En ze lopen natuurlijk allemaal lekker met de kleinste bikini´s rond, dus kan je elk lichaam ook goed bewonderen. Gelukkig hebben Brazilianen ook gewoon dikke billen, dus heb ik het aangedurft een bikini hier te kopen en ben ik ondertussen met de billen bijna bloot aan het surfen. Het laatste wat opvallend is in Brazilië is dat de mensen hier ontzettend vriendelijk zijn.

Nadat we de grens waren overgestoken wilden we zo snel mogelijk naar Salvador toe, om de carnaval te vieren. Maar Brazilië is zo ontzettend groot, en de busreizen zijn zo ontzettend lang, dat we besloten via Belo Horizonte naar Rio te reizen om daar wat van de feestelijke vreugde mee te kunnen pakken. Helaas zijn we nooit in Rio aangekomen, omdat de carnaval in Belo Horizonte ook geweldig was, en we daar een koppel leerden kennen dat ons uitnodigde bij hen thuis te logeren en samen met hen carnaval te vieren. Financieel natuurlijk een mooi aanbod, en bovendien te gek om met Brazilianen in Brazilië te zijn, dus dit aanbod namen we met beiden handen aan. Marco en Rafaela, superjong en pas getrouwd. Geweldig! Ze namen ons mee naar te leukste plekken, en doordat zij geen Spaans spraken maar ons wel begrepen, en wij geen Portugees spraken maar ze wel begrepen als ze heel langzaam praatten, konden we goed communiceren en een beetje Portugees leren. En omdat de tante van Marco in de organisatie van de carnaval van Belo Horizonte zat, waren we ook nog eens VIP bij de optocht waar de dansende half naakte Brazilianen vrolijk rondom mooie praalwagens met muzikanten voorbij huppelden.

Nadat we de carnaval overleefd hadden besloten we naar Ilha Grande te gaan. Het werd nu voor Diego namelijk toch echt wel eens tijd met een surfplankje het zeewater in te duiken, en Lopes Mendes, in de top 10 van mooiste stranden ter wereld, was een strand op Ilha Grande waarvan de mensen zeiden dat het altijd vette golven had. Dikke leugen, want toen wij er waren was er helemaal niets, maar Ilha Grande was wel helemaal te gek; lekker sfeertje, lekker weer, helderblauw zeewater, en Lopes Mendes was zeker een bezoekje waard. Het enige vervelende was dat ik daar voor het eerst m´n hele reis ziek ben geworden. We sliepen op een camping, in een tentje zonder luchtbedden, want luchtbedden zijn zo zwaar om mee te nemen, en ook hier was de temperatuur boven de dertig graden. Geen pretje dus om wakker te worden en de hele dag het liefst op de wc te willen doorbrengen aangezien ik zo misselijk was dat ik de hele tijd moest overgeven, en ook nog eens aan de diarree was. Verschrikkelijk. ´s Avonds begon Diego een tikkeltje ongerust te worden omdat ik met mijn gezonde eetlust de hele dag nog niets gegeten had en ook absoluut niets wilde eten, dus nam hij me mee naar de dokter. Daar kreeg ik een dikke spuit met medicijnen ingespoten, en een uur later voelde ik me praktisch als nieuw, ongelooflijk! Erg lang heb ik dus niet hoeven lijden.

Na Ilha Grande, nog steeds op jacht naar de beste golven van Brazilië, gingen we op weg naar Rio de Janeiro. Hier zijn namelijk zo´n 6 bekende surfstranden, dus moest er wel iets tussen zitten. Dit was meer dan een week geleden. We zijn hier aangekomen in Recreio, waar we bij de bushalte een jongen ontmoetten die ons ook al uitnodigden om bij hem en zijn vrouw te logeren (hoeveel geluk kan je hebben??), en zijn hier golven dus we zijn elke dag lekker aan het surfen (naja, Diego is lekker aan het surfen en ik zie vooral veel van de bodem van de zee), dus het is hier prima uit te houden. Het koppel waar we nu bij logeren is wederom superjong, zij is 23, hij is 27. Ze zijn sterk gelovig (evangelisch) en de liefste mensen die ik ken. Super zorgzaam, elke dag als we terugkomen van het strand zijn ze allebei aan het werk, maar staat er rijst met groenten en vlees in de koelkast om op te warmen, ze geven ons allerlei tips van wat er hier te doen is, en als we iets nodig hebben regelen ze het meteen! We kunnen het ook erg goed met ze vinden, dus als ze niet aan het werk zijn doen we leuke dingen samen, en ook wij zijn lekker voor ze aan het koken en zorgen af en toe dat het huis schoon is, prima verdeling dus. Alexandre en Christiana heten ze, en we gaan nog lekker een paar daagjes van hun gastvrijheid gebruik maken.

Ze vroegen ons ook mee te gaan met ze naar de kerk. Hilarisch. Ze zijn Evangelisch, wat (weet ik nu) inhoudt dat ze niet in het lichaam van Christus en de hele katholieke mikmak geloven, maar alleen in de heilige geest. Ze gaan elke zaterdagnacht naar de kerk, en de dienst begint dan om 23:00 en eindigt de volgende ochtend om 05:00. Dus afgelopen zaterdagnacht heb ik (je gelooft het nooit) in de kerk doorgebracht. Aangezien ze niet in de hele mikmak geloven, bestaat de kerk uit een soort van kantine, met stoeltjes en koekjes, lekker basic allemaal. En ze bidden ook niet tot god op de traditionele bid manier, maar ze doen dit door middel van dansen. Dus toen de mis begon, klonken de eerste trommelklanken en werden de eerste mensen bij de hand genomen door een pastoor en ze sloten hun ogen en begonnen wild in het rond te draaien en te dansen. Dat er nooit ongelukken gebeuren is naar mijn idee al een wonder te noemen, want ze dansen allemaal met hun ogen dicht in een kleine ruimte, en het gaat er wild aan toe. Diego en ik keken elkaar aan en dachten allebei maar één ding: alsjeblieft, laat de pastoor niet onze kant opkomen, want ik wil voor geen goud de dansvloer op! Dit duurde zo ongeveer een uur, een uur doodsangsten uitgestaan als de pastoor onze richting op liep, maar gelukkig kwamen we er zonder kleerscheuren vanaf. Maar toen begon de tweede religieuze sessie. Eén van de muzikanten liep al zingend de zaal in. Christiana legde me uit dat god hem boodschappen doorgeeft voor bepaalde mensen in de zaal, die hij hen dan toezong. Dus de eerste vrouw werd bij de hand genomen, stond op en ging in het midden van de zaal staan, met haar hand in de zijne, en de ogen gesloten. Hij zingen, en af en toe werd er wild gestampt. Dit gestamp was blijkbaar om de kwade geesten te verjagen, en de problemen op te lossen. Na een tijdje leek de vrouw in een soort van trans en begon steeds wilder te stampen en te huilen, tot ze op de grond viel en daar een soort van bewusteloos met nog naschokken bleef liggen. Heel intens! Maar dat was blijkbaar normaal, want bij de volgende persoon gebeurde hetzelfde. Diego en ik dachten veilig te zijn, aangezien de goden de boodschappen doorgaven en wat voor boodschap kunnen de goden in godsnaam voor mij als atheïst en voor Diego als Katholiek hebben? Fout gedacht. Op een gegeven moment voelde ik een hand op m´n schouder, en daar stond onze muzikant, me toe te zingen. Oh jee dacht ik, wat nu? Moet ik op gaan staan en wild gaan stampen? Ja daaaagggggg! Dus ik maar blijven zitten, met een z´n lach inhoudende Diego naast me, zo´n 50 paar ogen op me gericht, en geen flauw idee waar te kijken. Eerst keek ik maar naar hem, maar hij staarde rustig zingend terug, en ik voelde me een tikkeltje ongemakkelijk. Dan maar om me heen kijken, maar dan zie je iedereen naar je staren, ongemakkelijk. Toen maar naar de grond, maar je voelt de ogen op je gericht, nog steeds ongemakkelijk. Ogen dicht proberen, maar goed ik geloof hier allemaal niet in en dat leek me weer hypocriet. Ik denk dat het hele gezang zo´n 5 minuten duurde, maar het leek wel een uur. Ongelooflijk! Uiteindelijk kwam dan toch het moment dat hij m´n hand pakten, nog een paar laatste woorden zong, en doorging naar de volgenden. Gelukkig dit alles zonder gestamp en intense bewegingen. Christiana en Alexandre vroegen me meteen of ik er iets van begrepen had, maar ik was zo druk bezig geweest met me proberen een houding aan te nemen, dat ik niet eens de moeite had genomen te proberen te luisteren. Gelukkig was alles zeer positief:

De goden beschermen me tijdens me reis
Er zijn kwade geesten geweest maar die zijn door de goden weggejaagd om me te beschermen
Er is één vrouw in m´n leven (hij dacht m´n moedertje) die zo belangrijk is dat de goden haar ook extra beschermen
M´n familie in het algemeen geniet bescherming van de goden

En....

De goden hebben een hele belangrijke opdracht voor me, later in m´n leven.

Dus, met de wetenschap dat ik bescherming geniet en belangrijk ben voor de goden, ga ik nog lekker een paar weekjes van de zon, het strand en de golven in Brazilië genieten, voordat er aan mijn geweldige trip een einde komt.